Partyzant czyli sztuka prowadzenia pomyślnie wojny podjazdowej według zwyczaju wieku teraźniejszego

Autor: Mihaly Lajos Jeney (opracował Mikołaj Piotr Borkowski)

Rok wydania: 2025

Liczba stron: 95

Okładka: miękka

Format: 15,5 cm x 21,5 cm

Seria: Prace historyczne 41

Mihály Lajos Jeney urodził się w roku 1723 lub 1724 w Siedmiogrodzie, w szlacheckiej rodzinie wywodzącej się z Győr. Służbę wojskową zaczął w wojnie austriacko-osmańskiej w latach 1737-1739. Później walczył w wojnie o sukcesję austriacką (1740-148), w trakcie której przeszedł na służbę francuską. W 1754 był kartografem armii Renu, później walczył w wojnie siedmioletniej (1756-1763), najpierw w armii francuskiej, potem w pruskiej. Później wrócił na służbę austriacką, gdzie dosłużył się rangi generała. Zmarł w Peczu, w roku 1797.

Największą sławę zdobył sobie jednak nie tyle w boju, co jako autor najbardziej chyba znanego dzieła o „małej wojnie”, jakie powstało w XVIII wieku.

Napisane po francusku, jeszcze z życia autora doczekało się tłumaczeń na angielski, niemiecki i… polski. To ostatnie tłumaczenie wydane w czasie konfederacji barskiej mamy czytelnikowi zaszczyt przedstawić.

Osiemnastowieczna petite-guerre nie do końca jest tym, co zwykło się obecnie uważać za „działania partyzanckie”. W większym stopniu przypomina modus operandi współczesnych komandosów. Projektowany przez Jeneya „korpus partyzanta”, jest niewielkim, mobilnym oddziałem przeznaczonym do operowania za liniami nieprzyjaciela – dokonywania zwiadu, szarpania linii zaopatrzenia, zajmowania twierdz z zaskoczenia, niespodziewanych ataków na tyły wroga, po których następuje szybki, lecz uporządkowany odwrót…

(opis wydawcy)

Spis treści:

Wstęp (Mikołaj Piotr Borkowski)

Nota redakcyjna

Słowniczek

Bibliografia

Mihály Lajos Jeney

PARTYZANT, CZYLI SZTUKA PROWADZENIA POMYŚLNIE WOJNY PODJAZDOWEJ WEDŁUG ZWYCZAJU WIEKU TERAŹNIEJSZEGO

Do Czytelnika

I. O korpusie partyzanta

II. O przymiotach, które partyzant mieć powinien

III. O wybieraniu rekrutów, ich stroju i broni

IV. O wybieraniu koni i ich narzędziu

V. O mustrze

VI. O subordynacyji

VII. O bezpieczeństwie, które zachować trzeba podczas marszów sekretnych

VIII. O wybieraniu i wystawianiu straż czyli poczt i o ich wyciągającym bezpieczeństwie utrzymania się w nich

IX. O przynależytej ostrożności i dopilnowaniu się podczas objażdżdki miejsc, czyli rekognoskowania

X. O podchwyceniach, czyli nagłych napadnieniach

XI. O zasadzkach

XII. O rejteradzie czyli cofaniu wojska

XIII. O prędkich sposobach, któremi można zabiegać chorobom najzwyczajniejszym w wojskach letkich podczas kampanii trafiającym się

XIV. O sposobach pewnych ratowania i uzdrowienia koni, których choroby i przypadki zwykły zazwyczaj opóźniać czynienie służby w kampanii

Planty