Fenicjanki. Studium tragedii Eurypidesa

Fenicjanki należały niegdyś do cenionych i, co znamienne, popularnych dzieł Eurypidesa: mnogość pouczających maksym i retoryczna atrakcyjność wątku Menoikeusa wprowadziły tragedię do kanonu lektur szkolnych, waga podnoszonych problemów przyciągała uwagę filozofów, wreszcie złożoność i potencjalny patos fabuły przyczyniły się do powstania wersji łacińskich, z których najbardziej znane pozostają eponimiczny dramat Seneki i, w bardziej pośredniej formie, Stacjuszowa Tebaida.

Spis treści:

Podziękowania  /5

Uwagi wstępne  /7

Wprowadzenie  /8

Zarys struktury  /14

Analiza tragedii  /18

Prolog   /18

Mowa Jokasty  /19

Teichoskopia  /25

Parodos  /30

Pierwsze epeisodion   /32

Drugie epeisodion   /46

Trzecie epeisodion   /53

Czwarte epeisodion: raport z pola bitwy  /57

Ostatnie epeisodion  /67

Pieśni chóru  /72

 [I] 638-698   /73

[II] 784-832   /76

[III] 1018-1066   /78

[IV] 1284-1306   /80

Podsumowanie  /81

Kwestie szczegółowe  /82

Wielokrotne odbicie  /82

Czas   /87

Najnieszczęśliwszy z ludzi   /96

Edyp i Kadmos albo oikos i polis  /107

Dramat pełen Aresa?  /115

Przeciwnik  /124

Polinik  /128

W cieniu Delf  /132

Problem przestrzeni  /136

Wewnątrz i na zewnątrz  /144

Między Apollinem a Aresem: rzecz o wydźwięku Fenicjanek   /145

Addendum: o naturze tragedii, czyli o Fenicjankach, Andromasze i innych eksperymentach  /147

Bibliografia  /155

Teksty źródłowe   /155

Eurypides  /155

Alii  /155

Opracowania  /156

Index locorum  /171